Geleneksel kavramsala karşı
Makinamı dışarıya, varolan dünyaya mı çevirmeliyim yoksa kendi içime, ruhuma mı?
Varolan gerçeklerin mi fotografını çekmeliyim yoksa daha gerçekçi fakat varolmayan kendi dünyamı mı yaratmalıyım ?
Bu iki zıt yaklaşımın sonuçları epeyce farklı ve bence kavramsal fotografçılık, fotografı resim, şiir, müzik ve heykel seviyesine koyan daha yüce bir anlatım. O , özel bir doğal yetenek ve sezgisel bir görüş kullanır.
Kişisel kavramları fotograf diline çevirme varoluş , doğum , ölüm ve yaşam gibi büyük soruların olası cevaplarını da yansıtır.
Bir fikir yaratmak ve onu gerçeğe aktarmak kavramsal fotografçılığın gerekli bir sürecidir.
Günümüzün kavramsal yaklaşımı , birkaç istisna ile tamamen sanat fotografçılığının hakimiyetindedir.
Fakat dijital fotografçılığa giriş bu dengeyi değiştirebilir.
Üretilen değiştirilmiş gerçeklerin kolaylığı , onu özel hayal dünyalarını tüm anlamları ve gizemi ile ifade etmek için kullanan yeni bir yetenekli sanatçılar dalgası getirecektir.
Yüksek teknoloji dünyasında bir fotografın güvenilebilirliğine inanacak mısınız? Ve bu önemli mi?
Benim için önemli. Kavramsal görüntülerin yaratıldığı tüm bu yıllarda ben onları mümkün olduğunca gerçekçi yapmaya çalıştım. Teknik yeteneklerim gelişti ve düşünce ufkumu geliştirmemi sağladı.
Fakat sürecin en önemli kısmı bu değil.
Kusursuzca icra edilen yetersiz (kalitesiz) kavram , halen kalitesiz fotograf meydana getiriyor.
Bu nedenle kuvvetli görüntüyü oluşturan en önemli şey bir kavramdır.
Kavram yaratma yeteneği ve onu koruma hünerinin karışımı ;bunlar inandırıcı kavramsal fotografın en büyük iki yapıtaşıdır.
Fotografik görüntüleri manipüle etmek yeni bir fikir değildir. İşin doğrusu , tüm fotoğraflar belli bir dereceye kadar manipüle edilmiştir. Fotografın gerçek gücü, değisen gerçeklik varoluş olarak sunulduğunda ve farkedilmesi beklendiginde ortaya çıkar. Manipüle edildiği açıkça belli olan bir fotograf , fotoğrafçılığın eşsiz güç olduğu anlayışından yoksun olduğunu gösteren bir hiledir . Bilinçaltımızı oyan inanış , fotoğraf makinası ile yakalanan şeyin varolduğudur. Başarıyla manipüle edilmiş görüntülerin en iyi örneklerinde “bu gerçek mi?” sorusu ortaya çıkmaz.
Dijital manipülasyona ilk başlayışım analog ve dijital tekniklerin ne kadar benzer olduğunu bana gösterdi. İkisi de parlak ve karanlık noktalara sahipti. Bu noktada , dijitale geçmek için bir sebep görmüyorum. Halen orijinal baskının parlayan kalitesini ve zahmetli süreci ile onu elde etmeyi tercih ediyorum. Aynı zamanda , dijital teknoloji analogun yerini almadan önce ve kavramsal yaklaşım fotografçılık sanatında hakettiği yeri alacak oluşunun sadece bir zaman meselesi olduğuna da inanıyorum.
Güç sonsuza kadar kayboldu
Fotoğrafın en büyük gücü olan açıksözlü dürüstlüğü sonsuza kadar kaybolmuştu.
Bilgisayar çağından evvel insanlar , önlerindeki fotoğrafın , gerçeğin doğru bir sunumu olduğuna inanırlardı.
Daha fazlası yok. Photoshop ve dijital düzenlemeye teşekkürler.
Bugünlerde fotoğrafçılık saf aşamalardan ortaya çıkıyor ve değişimin hızlı dünyasına giriyor. Ne kimyasallar , ne karanlık , ne de hatalar...
Benim tekniğim affedici değildir. Hatalar yapılabilir fakat düzeltilemez. Hata yapma korkusunun izi , yaptığım her görüntüde vardır. Baskı yaparken her hareketi iki kere kontrol ederim. Benim özenli çalışmamın tüm sınırlamaları ve kusurları görüntünün gücüne bıçak sırtı gibi keskin bir sadelik katar.
İyi bir görüntü gücü onun ruhundan gelir. Bu ruhun dijital ya da anolog olması farketmez. İyi görüntü canlıdır ve benimle duyguların çekici dili ile konuşur.
Bir kalemin gücü
Analog ve dijital fotografçılık arasındaki farklılık , kalem ve klavve arasındaki farklılığa benzer. Her ikisi de yazma aletidir. Klavye kusursuz , hızlı ve pekçok özelliği vardır , hatalar çabucak düzeltilebilir ve değişiklikler anında yapılabilir. Ne kalemtraş, ne silgiler ne de altında sert bir yüzey...
Fakat bir kalem kullanarak extra boyutu olan bir yazı yaratabilirsiniz. O , sizin bedensel sunumunuzdur ve kişisel karakterinizi yansıtır. Bu dünyadaki başka hiç bir şeye benzemez. Bir insanın dokunuşuna sahiptir. Sizinkine... Onu canlı kılan kusurları vardır.
Klavye tek başına sanat nesnesi olamaz ama kalemler olabilir.
Fotoğrafçılığın dönüşümü ile ilgili aynı yönde düşünüyorum.
Dijital görüntülemenin sınırları yoktur. Tek sınır onu kullanan kişinin kendisidir. Kullanım kolaylığı bağışlayıcı ve iyi bir sanatçının elinde iyi bir sanat yaratmak için uygun bir alettir.
Fakat dijital sanatta çok önemli bir boyut gözden kaçırılıyor. Ve bu gözden kaçırılan nitelik bir insan elinin kusuru olacaktır.
Ve bu kusur , güzellik ve önem cetveline bir çentik daha ekler.
Conventional versus Conceptual.
Do I point my camera outwards to the existing world or turn it inward towards my soul.
Am I taking photographs of existing reality, or creating my own world, so real but non existent.
Results from this two opposite approaches are notably different and, in my opinion, conceptual photography is a higher form of artistic expression that places photography on the level ofpainting, poetry, music and sculpture. It employs the special talent of intuitive vision.
By translating the personal concepts into the language of photography, it reflects the possible answers to major questions of being: birth, death and life.
Creating an idea and transforming it into reality is an essential process of conceptual photography .
Today's conventional approach, with a few exceptions, completely dominates Art Photography.
But introduction of digital photography can change this balance.
The ease of producing altered realities, will bring a new wave of talented artists, who will use it to express their special world of visions, with all its meanings, symbols and mystery.
In a world of high technology will you still believe in truthfulness of a photograph?
And does it matter?
To me it matters. In all these years of creating conceptual images, I tried to make them as realistic as possible. My technical abilities have improved, allowing me to broaden horizons for my ideas.
But this is not the most important part of the process.
The poor concept, perfectly executed, still makes a poor photograph.
Therefore, the most important ingredient of the powerful image is a concept.
The blend of a talent to create a concept and the skill to deliver it - those are two major building blocks of creating a convincing conceptual photograph.
It is not a new idea to manipulate photographic images. As a matter of fact all images are manipulated to a certain degree. The real power of photography emerges when altered reality is presented as existent and is expected to be perceived as such.
An obviously manipulated image is a trick that shows a lack of understanding of the unique power of photography - the belief engraved in our subconscious that what was captured by the camera has to exist. In the best examples of successfully manipulated images the question "Is it real?" does not arise.
My first introduction to digital manipulations showed me how similar analog and digital techniques are. Each has it's bright and dark spots. At this moment I don't see any reason to switch to digital. I still prefer glowing quality of original print and the laborious process to achieve it. Yet, I believe, that it is only matter of time before digital technology replaces analog and the conceptual approach will receive well deserved place in Art of Photography.
Collegeville, March of 1999.
The Power Lost Forever.
The greatest power of the photograph, its straight-forward truthfulness, has been lost forever.
Before the computer era people believed that the photograph in front of them was a truthful representation of reality.
No more -- thanks to Photoshop and digital editing.
Nowadays photography emerges from the stage of innocents and enters the fast world of changes -- no chemicals, no darkness and no mistakes.
My technique is unforgiving. Mistakes can be made, but not corrected. A trace of fear of making a mistake is present in every image I have made. I check twice every move when I am printing. All limitations and imperfections of my elaborate process add to the power of the image with blade-line simplicity.
The power of a good image comes from its soul no matter if this soul is analog or digital. Good image is alive and talks to me in a magnetic language of feelings.
Collegeville. February 2007
The Power of a Pencil
The difference between analog and digital photography resembles the difference between a pencil and a keyboard. Both are the writing tools. Keyboard is precise, fast, has many “tools”, mistakes can be quickly corrected and changes can be made instantly. No sharpening, no erasers, no hard surface beneath.
But using the pencil you create a writing witch has an extra dimension. It has your physical presents and reflects your personal character. It will look like nothing else in this world. It will have a human touch. Your touch. It will have the imperfections that makes it alive.
Keyboard product can’t be object of art by itself. Pencils can.
I feel the same way thinking about transformation of photography.
Digital imaging has no limitations. The only limit is imagination of the person using it. It’s easy to use, is very forgiving and in the hands of a good artist it is a convenient tool to produce a good art.
But one very important dimension will be always missing in digital art. And this missing quality will be the imperfection of a human hand.
And this imperfection adds an extra notch to the scale of beauty and importance.
Şimdilerde gözden uzak bir yaşam yaşıyorum.
Ön sundurmadan yakındaki göle dalan gökkuşağını görebiliyorum.
Ön sundurmadan yakındaki göle dalan gökkuşağını görebiliyorum.
Ormanlardan eve döndüğümde beraberimde bir şenlik ateşi kokusu getiriyorum.
Gece , bir baykuşun gizemli seslenişini dinleyip tabiatla daha çok uyum içinde hissediyorum.
Dört mevsimi de kesinlikle yaşarım.
Taze kış rüzgarının derin karı oyması ve bahar başında kuşların dönüşüyle...
Yazlar yaratıcı enerji doludur.
İşte bu benim çalışma yöntemim
Yapraklar açtığında makinamı uzun uykusundan uyandırır , oğlumu model olarak kullanırım. Yeni mevsimime başlarım.
Benim kavramsal fotoğrafçılığa bulaşma tarihim geçmişte Riga'nın Sovyet Letonya’nın resmi başkenti olduğu zamandır.
Vatanımdan 28 yaşında ayrıldım. Beraberimde iki görüntü götürdüm.
Bir alfabenin ilk iki harfini
Bugün hala gelişiyorum.
Yaşadığım yerin güney sınırında büyük bir kaya durur.
Güneşli kış günlerinde onu ziyaret etmeyi severim. Etrafında döner sessiz enerjisini içime çekerim.
Tepesinde durup parlak güneşe bakış atmayı severim.
Ciğerlerimi temiz hava ile doldurup gökyüzüne ulaşmayı severim.
Gözden uzak olduğumu hissediyorum ama yalnız değilim. Ait olduğum yerdeyim.
Yalnız baykuş beni yuvasının olduğu çukurdan seyrediyor.
Nowadays I live a secluded life.
From my front porch I can see a rainbow
diving in to nearby pond .
When I return home from the forest,
I bring a smell of a bonfire with me.
At night I listen to mysterious calls of an owl
and feel much in tune with nature.
I live through four definite seasons.
With the crisp winter winds carving the deep snow
and return of the birds in the early spring.
Summers are full of creative energy.
This is the way I work.
It's when leaves open up
I wake up my camera from the long rest.
I use my son as a model.
I start my new season...
My involvement in conceptual photography
dates back to Riga the capital of former Soviet Latvia.
I left my homeland when I was 28 years old.
I brought two images with me.
The first two letters of an alphabet
I am still developing today.
A big rock lays on the southern border of the land I live.
I like to visit him on a sunny winter days and walk around in a circle, absorbing his silent energy.
I like to stand on top of him with my eyes shot toward the bright sun.
I like to fill my chest with a crisp air and reach towards the sky.
I feel secluded, but not alone. It's where I belong.
The lonely owl is watching me from his nest across ravine.
Misha GORDIN Hakkında
About Misha GORDIN
1946’da doğdum, İkinci Dünya Savaşı’ndan sonraki ilk yıldı. Anne babam tahliyenin güçlüklerinden anca kurtulup hayatta kalmış ve Sovyet işgali altındaki yurdumuz Riga’ya geri dönmüşlerdi.
Rusça konuşan insanlar arasında Letonya’da büydüm ve Rus kültürü kök kültürüm haline geldi.
Teknik Yüksekokul’dan havacılık mühendisi olarak mezun oldum fakat hiç bu işi yapmadım, onun yerine Rig amotion stüdyosu’na özel efektler donanım tasarımcısı olarak katıldım.
20’li yaşlarımın başındaydım ve sanat hakkında çok cahildim. Bu zamanda , toplumsal gerçekçilik ülkenin resmi kültürüydü ve ben bunu fazla önemsemiyordum. Modern Batı sanatı hakkkında bilgi hemen hemen hiç bulunabilir değildi ve bilgim çok kısıtlıydı.
Kişisel tarz ve görüşümü yaratma isteğiyle 19’umda fotoğrafa başladım.
Portrecilik ve biraz belgesel çekimlerle ilgiliydim fakat kısa bir sürede anladım ki sonuçlar beni tatmin etmiyordu.
Fotoğraf makinamı bir kenara koydum ve Dostoyevski , Bulgakov okumaya , Tarkovsky , Parajanov gibi sinemacılıkla ilgilenmeye yoğunlaştım. Kararlı bir şekilde kişisel duyguve düşüncelerimi ifade etmenin ve fotoğrafı kullanmanın yollarını arıyordum.
Bir yıl sonra bana anlaşılır ve basit geldi. Genel kavramları çekmeye karar verdim.
1972’de en önemli görüntüm olan “İtiraf” ı yarattım.
Hemen anladım ki ; kavramsal yaklaşımın potansiyel olasılıkları ve bu izlenimden elde edilen bilgi, üretmeye başladığımdan beri çalışmanın belkemiğini oluşturmuş.
Komünist yetkililerden tiksindiğim yıllar sonrası 1974’te ülkemden ayrılıp Amerika’ya geldim.
I was born in 1946, the first year after the World War II. My parents just survived hardships
of evacuation and returned back home to Riga, then under Soviet occupation.
I grew up among Russian speaking population of Latvia, and Russian culture become my root culture.
I graduated from the technical college as aviation engineer but never worked as such,
instead I joined Riga Motion Studios as a designer of equipment for special effects.
I was in my early twenties and mostly ignorant about art. At this time social realism was an official
culture of the country and I did not care about it too much. Information about modern western
art was hardly available and my knowledge of it was highly limited.
I started to photograph when I was nineteen, driven by desire to create my own personal style and vision.
I was involved in portraiture and did some documentary shots, but soon realized the results did not satisfy me.
I put my camera aside and concentrated on reading (Dostoevsky, Bulgakov)
and cinematography (Tarkovsky, Parajanov). I was constantly looking for the way to express
my personal feelings and thoughts using photography.
One year later it came to me clear and simple.
I decided to photograph Concepts.
In 1972 I created my first, and most important image - Confession.
I instantly recognized the potential possibilities of conceptual approach and the knowledge acquired
from this image become a backbone of the work I have produced since.
In 1974, after years of disgust with communist authorities, I left my country and arrived in USA.
Sergi ve Ödüller
Exhibition and Awards
Selected Solo Exhibitions
Everson Museum of Arts, Syracuse, NY
Detroit Institute of Arts, Detroit, MI
Museum of Photographic Arts, San Diego, CA
Library of Congress, Washington, DC
Salt Lake Art Center, Salt Lake City, UT
North Dakota Museum of Art, Grand Forks, ND
Cedar Rapids Museum of Art, Cedar Rapids, IA
Dennos Museum Center, Traverse City, MI
Bemis Center for Contemporary Art, Omaha, NE
Selected Collections
Art Institute of Chicago, Chicago, IL
National Museum of Modern Art, Kyoto, Japan
International Museum of Photography, Rochester, NY Rochester
Library of Congress, Washington, DC
Institute of Technology, Rochester, New York
Cornell University, Ithaca, New York
Georges Pompidou Centre, Paris, France
Toledo Museum of Arts, Toledo, OH
Everson Museum of Art, Syracuse, NY
Museum of Contemporary Photography, Chicago, IL
Dennos Museum Center, Northwestern Michigan College, MI
Krannert Art Museum, University of Illinois, IL
Selected Awards
National Endowment for the Arts, Visual Artist Grant
Minnesota State Arts Board, Photography Fellowship
Michigan Council for the Arts, Creative Artist Grant
Michigan Arts Award, Art Foundation of Michigan
FIAP Gold Medal,
18 Salon International d'Art Photographique, Reims, France
Niepce Medal,
Salon International d'Art Photographique, Denain, France
PSA Gold Medal,
22 International Salon of Photography, Bordeaux, France
